De laatste slag

Met in theorie nog een spannende eindstrijd voor de boeg werd de immer gezellige slotronde in Zoetermeer ingegaan. Ons team had acht basisspelers om de collega’s uit Rijswijk het hoofd te bieden. Geen tactische opstelling, want de kans om alsnog kampioen te worden was marginaal en dat bleek al snel nul te worden. DD 5 kwam met slechts zeven spelers op en hun tegenstanders waren met zes er nog slechter aan toe. Gevolg: ze begonnen met een 1-0 stand en zes partijen te gaan, waardoor DD aan 4 punten genoeg zou hebben om ons voor te blijven. Ze scoorden snel en gemakkelijk en nog voor de helft van de speeltijd waren die punten binnen. Aan een andere tafel duurde het langer, maar ook Scheve Toren 2 morste weinig en werd kampioen.

Wij konden in feite vanaf de start op ons gemak spelen en zien waar we zouden uitkomen. Eduard opende de score met een partij uit één stuk. Het was voorbij voor we het wisten. Nico en Ben leken mij op dat moment een prettige stelling te hebben en René was al op weg naar een vol punt. Het zou nog even duren. Alleen bij Piet zag het er wat minder rooskleurig uit. Zelf had ik een misrekening gemaakt in de opening en zag dat ik een centrumpion ging inleveren. In plaats van me daar op te fixeren besloot ik gericht met mijn stukken op de koningsvleugel te gaan spelen.

Dat stelde mijn tegenstander voor dusdanig veel problemen dat hij veel tijd gebruikte en niet toekwam aan het consolideren van het pluspionnetje. René toucheerde intussen zijn punt en maakte zijn (door mij beoogde) rol als puntenkanon aan een laag bord waar. Jan D. zag er even later geen heil meer in en kwam remise overeen. Nico had een overweldigende druk opgebouwd tegen de Rijswijkse koning en binnen de tijd die ik er voor had om het te bekijken, telde ik alvast een punt bij de stand. Bij Jan V. was zoals gebruikelijk een ingewikkelde stelling op het bord gekomen met wederzijdse kansen.

Piet moest tot zijn frustratie (hij had een score van 5 uit 5!) opgeven. Hij werd overklast in een eindspel met loper tegen paard. We stonden echter nog steeds een punt voor (2½-1½) en ik kon afwikkelen naar een toreneindspel met een pion minder, maar een actieve toren. Na stellingherhaling werd dan ook remise overeengekomen. Kort daarna volgde deze uitslag ook bij Jan V. en waren we een bordpunt verwijderd van de overwinning.

Met de eerdere positie van Nico in gedachten en de wetenschap dat Ben de hele tijd een betere stelling had, moest dat toch snel gaan gebeuren. Wie schetst dan ook mijn verbazing dat Nico het punt deelde! Maar geen nood, nauwelijks vijf minuten later kon Ben de felicitaties van zijn tegenstander in ontvangst nemen.

En daarmee kwam een eind aan een ongewoon spannend seizoen, waarin drie teams samen 75% van de matchpunten binnenhaalden en de verschillen vaak heel klein waren.

SHTV 3 (1679)                          Rijswijk 3 (1683)                         5-3
Eduard Supit (-)                       Carel Gijsen (1741)                       1-0
Nico Gouzij (1742)                     Jelle Bulthuis (1725)                     ½-½
Ben Spierings (1710)                   Bart van Strien (1717)                    1-0
Jan Verheijen (1640)                   Henk van der Tol (1682)                   ½-½
Piet Sikkes (1728)                     Paul Kraakman (1773)                      0-1
André Wagner (1698)                    Doeke Huitema (1576)                      ½-½
René Weerts (1629)                     Niek Praagman (1651)                      1-0
Jan van Delden (1621)                  Mark Berger (1598)                        ½-½