Foutzet

31 oktober - Met een deels afgesloten A12, allerlei wegwerkzaamheden op de proviciale wegen en een enorme verkeersdrukte was het geen wonder dat het team moeite had om in Moerkapelle te komen. Bij aanvang van de wedstrijd waren 5 borden bezet en even later kwam speler nummer 6 binnen. Gert-Jan (invaller voor Bastiaan) had al gebeld: er reed geen bus en hij moest een taxi zoeken. Het kostte hem een klein kwartier en ongetwijfeld heeft het invloed gehad op zijn spel, want dan speel je toch echt niet meer op je gemak. Mike en ik waren al fietsend ook maar net voor enen bij Dorpshuis 'Op Moer', ondermeer omdat ik de merkwaardige eigenschap heb om zonder moeite van Den Haag naar Moerkapelle te rijden en dan in het dorp verkeerd te rijden. Dat was de vorige keer ook al. Nu ja, iedereen heeft zo zijn afwijking. Hans was ook op de fiets en had een mooi fietspad gevonden langs de A12, waar we op de terugweg goed gebruik van konden maken.

Wat de spelers niet wisten was dat het team van Moerkapelle extra gebrand was op een overwinning, want het voorval van de vorige keer speelde nog steeds op de achtergrond mee. Misschien ook wel bij ons, want goede stellingen veranderden in brandhout, terwijl onze nieuwe spelers het juist heel goed deden. In ieder geval hebben we wel degelijk kans op een overwinning gehad.

Het was Tjomme die een stuk cadeau kreeg en vrij snel tegen een prettige stelling aankeek. Zijn tegenstander probeerde het hem nog wel moeilijk te maken, maar Tjomme liet zich niet verleiden tot onvoorzichtig spel en haalde het eerste punt binnen.

Op dat moment was de stand op veel borden nog onduidelijk, maar Gert-Jan stond al voor een flinke opgave na het verlies van een pion en Marco’s stelling vond ik er ook wat benauwd uitzien. William had na een overzichtelijke opening inmiddels een complexe stelling opgebouwd, waar moeilijk van in te schatten was wie er de betere kansen had. Sander stond wat gedrukt, maar solide, wat voor hem niet uitzonderlijk is. Hij is heel goed in het spelen op de counter, wat ook later zou blijken. Bij Maarten was het ongeveer gelijk en Mike had ook een stelling die uitgebalanceerd leek. Hans had met de zwarte stukken de ruimte weten te veroveren en zocht naar een plan om door te breken.

Tot zover niets aan de hand, zou je zeggen. Maar Mike raakte in het eindspel het spoor bijster en kreeg niet alle zwaktes gedekt. Als tweede was hij klaar met een nul en stond het gelijk. Maarten had een aanval van zijn tegenstander weten af te stoppen ten koste van een kwaliteit en besloot zelf op de aanval te gaan spelen. Hij slaagde er in zijn e-pion op de voorlaatste rij te posteren en stelde zijn tegenstander voor zo veel problemen dat deze na lang duwen en trekken tot overgave werd gebracht. Hans had het goede plan niet kunnen vinden en streed een wanhopige strijd met twee pionnen minder die ook nog eens verbonden vrijpionnen waren. Toen ook nog de witte dame binnendrong, was het bekeken. Opnieuw gelijk.

Gelet op de stand op de andere borden (Gert-Jan nog steeds een pion achter, Marco in een gedrongen positie), moesten Sander en William een winstpoging doen om in ieder geval een 4-4 veilig te stellen. Sander slaagde daar goed in, want zijn tegenstander bereikte de 40e zet in een hopeloze stelling. Ik heb begrepen dat hij daarbij ook net nog de tijd overschreed.

Achteraf vraag ik me af of ik William wel had moeten zeggen om winst in zijn toreneindspel te vinden, want een paar minder gunstige zetten bezorgden zijn tegenstander een vrijpion die heel vervelend werd. Marco toverde intussen een eindspel P+2 tegen L+3 op het bord, waarbij zijn paard sterker kon manoeuvreren dan de loper van zijn tegenstander. Remise.

Gert-Jan speelde op dat moment al een hele tijd een ingewikkeld eindspel waar het moeilijk was een sluitend plan te vinden. William werd in zetdwang gebracht en moest opgeven. En dus was de laatste die kon aanschuiven ook de laatste die nog zát te schuiven. Helaas zag zijn tegenstander kans om steeds verder op te rukken en ging ook hier de koning om.

Tot mijn frustratie waren, terwijl ik het wedstrijdformulier ondertekende, alle spelers (behalve die op de fiets waren gekomen) direct verdwenen, terwijl ik een tafel bij een restaurantje in Zoetermeer had gereserveerd en aangezien ik nog niet het juiste adres had doorgegeven, leek de conclusie gerechtvaardigd dat men teleurgesteld huiswaarts was gekeerd. Ik zal maar niet herhalen wat ik geroepen heb; het was niet fraai. Toen we gedrieën aankwamen bij Brasserie ‘De Aandacht’ in de Dorpsstraat (aanrader, wat mij betreft!) bleken de andere drie daar inmiddels gearriveerd, elk van de andere twee denkend dat die mij hadden ingelicht. Het werd dus toch nog een gezellige avond en we waren lekker laat thuis.