Samen op stap

De verre wedstrijd in Sas van Gent stond gepland op de eerste dag van de lente. Een mooi begin van het voorjaar en de landerijen werden rijkelijk besproeid dankzij een front dat besloten had juist die dag een bezoek aan ons land te brengen en zeker ook aan Zeeland. Na een voorspoedige reis met de auto waren we keurig op het geplande tijdstip voltallig aanwezig in het fraaie Multifunctionele Centrum De Statie. Niet veel later arriveerden ook onze eerdere tegenstanders uit Rijswijk; het was als het ware een kleine massakamp tussen Haaglanden en Sas van Gent. Die viel overigens ruimschoots uit in het voordeel van de thuisclub.

Ons eerste team kon de wedstrijd tegemoet zien als een soort training. Met een overmaat aan Elo-punten in hun voordeel, zelfs als onze hele basisselectie zou hebben gespeeld, gingen we voor zo veel mogelijk bordpunten. In de plaats van William had ik Cor Kanters bereid gevonden, wat zijn debuut in de KNSB-competitie inluidde. Minder verwacht was het ontbreken van Twan, die in de dagen voor de wedstrijd te horen kreeg dat een afgelaste studiedag een week opgeschoven was en hij daardoor niet mee kon spelen. Als ‘geheim wapen’ heb ik mezelf toen maar aangewezen.

Grappig genoeg speelden de teamleiders nu tegen elkaar, met 500 Elo-punten verschil in speelsterkte. Desondanks ging het aanvankelijk niet eens slecht; er kwam een interessante stelling op het bord waarin ik (ik zou bijna zeggen: zoals gewoonlijk) een plan trok dat helemaal niet kon. Achter mij zat Cor met wit een prima stelling op te bouwen tegen een invaller bij de gastheren en hij won daarbij ook een pion. Stijn had al snel stukken ontwikkeld, maar een stelling waar ik tijdens de openingsfase en het middenspel weinig van snapte. Hans belandde vrij gauw in een dubbel toreneindspel waarin de witspeler een dreigend initiatief op de koningsvleugel had, maar Hans vertrok geen spier en speelde rustig door. Na de partij wist hij te melden dat de stelling tijdens de laatste 30 zetten van de partij potremise was. Peter was lekker op dreef aan het derde bord. Zijn partij verliep langs solide lijnen en ook hier was een toreneindspel wat er op het bord kwam. Aan de middelste borden viel het meest te genieten van gewaagd spel. Sander kwam twee pionnen voor, maar had problemen met het in veiligheid brengen van zijn koning. Marco leek niet veel problemen te hebben in een vrij open stelling en zou zeker (weet je dat zeker, Wagner?) minstens remise kunnen behalen. Tjomme offerde al vroeg een stuk voor twee pionnen om zodoende ruimte te krijgen. Of het voldoende zou zijn, moest nog gaan blijken.

Cor zat in dubio: doorspelen of remise nemen? Hij had een zet gedaan die hij als minder classificeerde, maar aan de andere kant gold dat ook voor een zet van zijn tegenstander. Na enig wikken en wegen besloot hij toch maar voor puntendeling te gaan. Op dat moment had ik al een zet van mezelf afgekeurd die achteraf bezien wel speelbaar was geweest. Nu gleed mijn stelling langzaam in de afgrond.

Het was Tjomme die ons even een voorsprong bezorgde. Na een ingewikkeld middenspel kwam hij in het voordeel en greep zijn kans. Puntje erbij. Daarna zou het weer wachten worden, want de een na de ander verloor de greep op zijn partij. Het ene moment leek er nog niet veel aan de hand, het volgende feliciteerde Marco zijn tegenstander. Sander had zijn koning in veiligheid weten te krijgen, maar moest dame en pion voor toren en paard geven. Weliswaar verwacht dat we het zwaar gingen krijgen, maar als twee van de meest solide spelers het hoofd moeten buigen, is het toch wel een beetje zuur.

De drie topborden waren over. Hans speelde intussen gewoon verder in het toreneindspel en Stijn kwam langzamerhand in de richting van het eindspel. Zo vluchtig bekeken zag het er ongeveer gelijk uit. Ook bij Peter was er niet veel aan het handje in een toreneindspel met elk zes pionnen. Zijn tegenstander probeerde het nog even, maar moest toen inzien dat er geen winst te forceren was.

Niet veel later gaf Stijn op. Ik heb volledig gemist hoe een en ander tot stand was gekomen, deels ook omdat zijn tafel achterin de zaal stond en er veel mensen omheen stonden die tevens belangstelling hadden voor het eerste bord van de wedstrijd tussen HWP Sas van Gent 1 en Caïssa 1 uit Amsterdam waar GM Paul van der Sterren speelde.
De partij van Hans was echter wel goed te volgen en hoewel hij nog maar weinig tijd op zijn klok had, bleef de tegenstander het proberen. Uiteindelijk komt er toch elke zet weer 30 seconden bij. Wat enig gegrinnik aan omstanders en spelers ontlokte, was dat ze doorspeelden tot alles wat geslagen kon worden was geslagen. Een apart einde aan de wedstrijd.

En zo konden we gezamenlijk van een prima maaltijd bij Bella Italia in Terneuzen gaan genieten en daarna weer huiswaarts. Het derde team van HWP komt voor een treffen in de volgende ronde naar ons toe. En dan moeten we het geleerde in de praktijk gaan brengen.