HSB D-team beste van Nederland!

Vrijdag 25 oktober begon net als de meeste dagen, met het lezen van email. Enkele zakelijke dingetjes, en een schaakberichtje van Eric van der Marel namens de HSB. Meestal zijn deze boodschappen uitnodigingen voor vergaderingen, of bevatten ze notulen en ander leuks. Dit soort oproepen laat ik vaak enige tijd ongelezen, om voorpret op te bouwen, ahem.

Dit keer was het urgent. Wil ik de volgende dag, zaterdag de 26e, naar Leiderdorp om teamleider te worden op het Hutton-toernooi?

O ja, het Hutton. De diepgaande traditie van teamwedstrijden tussen viertallen uit de verschillende 'onder'bonden die ons land rijk is. Een leuke dag als het doorgaat, maar voor mijn gevoel altijd op een onverwacht moment in de regionale toernooikalender geplakt.

Natuurlijk tastte ik bij dit nieuws in het duister. Bijv., wie waren er nou eigenlijk uitgenodigd?

Gelukkig heeft SHTV jeugdleden in alle leeftijdscategorieën, dus gerede kans dat iemand is uitgenodigd om voor de HSB te spelen.

Maar eens informeren bij Pip of Cor gaat. We wisselen een begrijpende lach om de uitnodiging, het zitten zonder teamopstelling 1 dag van tevoren, maar wel mét details over het aantal consumptiebonnen! Een onvervalste Eric-actie? Maar eerlijk is eerlijk, Eric heeft gedaan wat hij kan, het lag vermoedelijk aan de organiserende Leidse schaakbond dat er lang onzekerheid bestond over het toernooi, en niet eerder kon worden gecommuniceerd.

Cor doet mee. En Justus, en misschien Thomas, dus waarschijnlijk een groot deel van ons SHTV D-team. We zullen het wel zien als we er aankomen. Waarover gesproken, Pip heeft een fijne nieuwe auto, en de wereld mag het weten.

Benieuwd als ik was stond ik als afgesproken om 10:45 buiten, en ga auto's kijken. Ik tel iedere Citroën. Voor 20 minuten, tot de witte C1, die inderdaad piepjong is, voor mijn neus staat. Opstartproblemen? Niet voor de auto, wel voor Cor. Ja, dat ken ik. Mijn eigen nacht zal een uur of 4-5 zijn geweest. Maar als ik had gewild, had ik daar nog makkelijk een halfuurtje aan kunnen toevoegen: de C1 zweefde bijna boven de weg; het ging geruisloos.

Ter plekke maakt Eric mij teamleider van de D. In zijn teamopstelling zit een verrassing: op bord 1 speelt Robby Kevlishvili, Europees topper in zijn jaar. Aangevuld met Cor, Justus, en Sam van Dongen moeten wij dus voor het kampioenschap gaan.

SHTV is trouwens verder vertegenwoordigd door Twan in de B, Thomas in de C, Noud en Kavya in de E. Hun verrichtingen heb ik niet op de voet kunnen volgen, omdat zij allen in andere lokalen speelden dan de D. Wel heb ik meegekregen dat Thomas, die dus niet in D maar in C speelde, een nette 2 uit 4 haalde, en dat dat zelfs een punt meer had kunnen zijn.

Voor de wedstrijd begint (die overigens in de D op voortreffelijke wijze werd geleid door Wim Kentstra), heeft ons team een probleempje. Robby is niet blij dat hij niet in de A mag meedoen, waar hij veel sterkere tegenstand heeft dan in de D (waarin hij totaal superieur is). Hierin heeft hij natuurlijk volkomen gelijk, maar het is nu eenmaal zo, we zullen er het beste van moeten maken. Om hem te prikkelen zet ik een spelletje op dat Robby bijna niet kan winnen. Dit 'bijna' betekent echter toch dat ik lichtelijk moet valsspelen om te winnen. Laat ik daar nou geen enkel bezwaar tegen hebben. Ook Sam heeft opstartprobleempjes (tactisch niet wakker) maar begint na enkele 'ervarinkjes' toch ook getergd aan ronde 1.

Sam begint door zijn tegenstander te truken, vreet hem dan kaal, en scoort binnen enkele minuten het eerste punt. Cor volgt met een goed opgebouwde partij, beslist in de koningsaanval. Robby maakt het derde punt door een Morra-gambiet van zijn tegenstander te weerleggen. Je hebt dan een pion meer, maar moet enig geduld hebben voordat je in een gewonnen eindspel komt. Robby bouwde zijn voorsprong overigens met aardige grapjes uit. Op papier hadden we nu 4-0 moeten winnen, en dat was ook gebeurd als Justus in de opening een truukje had gezien wat hem een dame had opgeleverd. Zoals hij het speelde bleef hij slechts een pion voor, maar kon 1 toren niet in het spel brengen. Gelukkig gaf de tegenstander een stuk weg, en had ook nog maar 40 seconden tegen 8 minuten voor Justus. Maar ja, a tempo spelen en niet nadenken = mat op de onderste rij weggeven... 3-1 dus.

In de tweede ronde denkt Sam te oppervlakkig in een scherpe openingsstelling, en raakt al snel materiaal kwijt. Of hij eerder verloor dan Robby won, zal wel altijd een vraag blijven.

Hoe Cor precies won, weet ik ook niet meer precies. Gelukkig hebben de jongens wel (bijna) al hun partijen genoteerd, dus Cor zal het zelf wel weten. Overigens waren wij het enige team dat standaard noteerde. En zoals dit soort terzijdes een rustpunt in dit verslag zijn, zo won Justus op zijn dooie gemak een eindspel met een stuk meer. Weer 3-1, het gaat o.k.

De derde ronde wordt meteen de dagfinale: tegenstander RSB heeft ook een sterk team, met op borden 1 en 2 nationale toppers, en daaronder meerdere meisjeskampioenes en/of toppers. En ik begreep zelfs dat zij nog hun 'vaste' bord 3 moesten missen! Hoe dan ook mochten wij deze wedstrijd niet verliezen. Robby gaf het goede voorbeeld door als de bliksem te winnen. Zijn tegenstander speelde onthutsend zwak, kwam binnen 5 minuten een toren achter, en gaf snel op. Cor echter op bord 2 had een mentaal probleem: hij was er al van overtuigd dat hij ging verliezen. Hetgeen natuurlijk volstrekt irrationeel was, want Cor had wit, dus als je dan gewoon snel ontwikkelt, kan zwart je echt niet zomaar oprollen. Maar Cor maakte zijn eigen voorspelling waar door teveel met alleen zijn dame te spelen, waardoor de tegenstander steeds met tijdwinst kon ontwikkelen. Hij maakte het snel en hard af en de stand was weer gelijk.

Sam kwam redelijk uit de opening, maar gaf toen zijn dame weg. Hij speelde nog wel lang door, maar het verlies zat er zeker aan te komen. Ondertussen kon ik Justus melden dat hij geen remise kon maken: alles of niets dus. Justus had een pion geofferd in de opening voor het loperpaar en wat open lijnen, maar hij liet teveel stukken afruilen, waardoor hij gewoon achter stond. Met ongelijke lopers, dat nog wel, en wat druk over de lange diagonaal op de rokadestelling van de tegenstandster. Het werd een wedstrijd in het omgaan met spanning. Justus vertelde mij na afloop dat hij enorme druk voelde, maar daar was tijdens de partij voor een toeschouwer niets van te zien. Wat erg belangrijk was, is dat hij aanvallende zetten bleef doen. Hoewel die misschien niet de allerbeste waren, had dit wel tot effect dat de druk op de tegenstandster bleef. En toen kraakte ze, kon Justus met een dubbele aanval een stuk ophalen, afwikkelen naar het eindspel, en matzetten! Dus 2-2, we deden nog mee.

Vanaf ronde 4 hadden wij een simpele doelstelling: winnen, met zoveel mogelijk bordpunten, want de RSB had er al 1 meer. Robby won nog sneller dan de vorige keer. Sam ontwikkelde veel sneller en had toen een mooie truuk om de dame en partij te winnen. Justus pakte een pion in de opening, ruilde af, breidde zijn voorsprong uit en won een eindspel. Alleen Cor had het moeilijk, hij kwam passief uit de opening, zag zich genoodzaakt zijn dame te geven voor een toren en paard, en een pionnetje. Hoewel Cor naderhand zei dat hij zichzelf vreselijk vond staan, vond ik het een mooie poging om de boel te verwarren. In ieder geval werkte het zo, want toen zijn tegenstander onvoorzichtig de stelling rond zijn koning opende, kwamen de 2 torens van Cor binnen, en toen er ook nog een paard bij kwam, was het opeens mat of dameverlies. Wij wonnen dus met 4-0!

De vijfde en laatste ronde. Rotterdam bleek de vorige match met slechts 3-1 te hebben gewonnen, dus stonden we nu helemaal gelijk (elk 7 matchpunten, 12 bordpunten). Nog beter voor ons was dat, volgens reglementen die Eric was gaan nazoeken, bij totaal gelijk eindigen het laatste bord wegviel, hetgeen in ons voordeel zou zijn. Maar voor het zover was, hadden we nog wel een zware loting: er waren ook nog 2 teams met 5 matchpunten, en wij kregen er een als tegenstander, en Rotterdam de andere. Waarschijnlijk lootten zij het sterkere team. Hoe dan ook moesten wij een lastige match nog maar zien te winnen.

Robby had het natuurlijk niet lastig. Hij won snel na weer een Siciliaanse openingsopstelling waartegen de tegenstanders het gewoon totaal niet weten. Ook Justus speelde een goede opening, won snel materiaal, en ons tweede punt was ook al binnen. Intussen vroeg Sam of hij remise mocht maken. Bij Rotterdam stonden de borden 1 en 2 op winst, het derde bord duidelijk beter en het vierde niet slechter, dus vond ik doorspelen verstandiger.

Even later vroeg ook Cor of remise goed was. Cor stond niet beter, maar ik schatte hem hoger in dan zijn tegenstander, en bij Rotterdam was weinig veranderd: doorspelen maar. Helaas liet Cor zich kort daarna truken, en ging het van kwaad tot erger, hij verloor.

Sam ondertussen was goed uit de opening gekomen, maar kon niet echt een plan vinden. Hij vroeg nogmaals of remise mocht. Wat te doen? Rotterdam stond virtueel zeker met 2-0 voor maar inmiddels was het op bord 3 omgeslagen, en bord 4 was echt onduidelijk.

Als Sam zou winnen, zouden wij vrijwel zeker kampioen worden, nl. ook als Rotterdam met 3-1 zou winnen. Hierbij ging ik er van uit dat bord 3 van hen zeker zou moeten verliezen. Op basis van deze aanname vond ik remise bij ons goed: dan zou bord 4 van hen móeten winnen, omdat zij aan remise niet genoeg zouden hebben i.v.m. exact gelijk eindigen!

Sam bood remise aan en de tegenstander weigerde gelukkig niet, 2,5-1,5 voor ons!

En toen het wachten, bijpraten met andere HSB-ers, broodjes kaas en tosti's in de welbemande en -bevrouwde kantine te bestellen, heen en weer lopen...

En de tijd vergeten. Ik heb geen idee hoe lang ik 'onvindbaar' ben geweest, maar opeens werd ik gezocht. Bord 4 van de RSB had niet gewonnen, sterker, ze hadden 2-2 gespeeld.

WIJ WAREN KAMPIOEN!!

Prijsuitreiking. Robby was onderkoeld bij ons succes. Hij zal zijn nut in deze dag moeten zoeken in het analyseren van zijn 5 genoteerde partijen. Vooral Cor en ik waren in feeststemming. Dat had ook te maken met de flyers van McDonalds die werden uitgedeeld tijdens de laatste ronde. Ze hadden dagaanbiedingen, en boden ook een gratis ijsje. Nu kom ik nooit, nooit bij McDonalds, en Cor had ook wel een andere gelegenheid op het oog om zijn succes te vieren, maar dat ijsje gingen we potdomme wel halen.

Wat was het een ellendige boel in die tent zeg. Wat een hoop mensen, rijen alsof we allen broodbonnen kwamen inruilen. Cor was eerder aan de beurt in zijn rij dan ik, en gaf de bediende de 2 flyers. Ik beende alvast richting uitgang. Maar het duurde en duurde. Het bleek dat het personeel niet op de hoogte was van de flyeractie, die o zo doorzichtige poging om kinderen van het nabijgelegen schaaktoernooi hun ouders te laten bewegen alhier de dag af te sluiten.

Kortom: men kon zich niet voorstellen zo'n gastvrije aanbieding te hebben getoond, en het leek erop dat men ons dat ijsje niet wilde geven. Maar na enig beraad kwam Cor toch met 2 ijshoorns buiten. We hebben het met smaak gegeten, dat spreekt, ik met name door deze kleine overwinning op de Hollandse onwilligheid en krenterigheid.

En zo kwam een mooie dag ten einde. Er waren nog veel andere, ongenoemde kleine dingen die mij plezier deden, een omgeving met schakers is goddank nooit middelmatig. Rest me iedereen afkomstig uit de HSB te bedanken voor aanwezigheid en inzet, en in het bijzonder Pip, die mij snel thuisbracht, alwaar ik onwijs meteen de fiets pakte en mij zwalkend richting centrum begaf, om er tot ná het ingaan van de wintertijd door te halen.

Melchior Vesters